یک نشریه دیپلماتیک فرانسوی معتقد است آمریکا به خاطر جنگ‌های ابلهانه به ابرقدرت رو به خاموشی و افول تبدیل شده است. لوموند دیپلماتیک تصریح می‌کند به همین دلیل نیز اوباما با وجود جنگ‌طلبی، از ماجرای سوریه پا پس کشید.
این نشریه در یادداشتی تحلیلی خاطرنشان ‌کرد: ایالات متحده که ظرف 6 ماه گذشته به ققنوس برآمده از خاکستر اقتصاد خویش تبدیل شده، اکنون به جایگاه امپراتوری رو به خاموشی تنزل یافته با رئیس‌جمهوری که مردّد است. اینک نوشتن درباره ضعف شگفت‌آور آمریکا جنبه‌ای انبوه پیدا کرده است. اعتبار ابرقدرتی آمریکا با عقب‌نشینی از حمله به سوریه صدمه دید.
لوموند دیپلماتیک خاطر نشان می‌کند: به گذشته بنگریم. جنگ ویتنام توسط جان کندی و لیندون جانسون به بهانه جلوگیری از سقوط «زنجیره‌وار» یک سلسله از کشور‌ها در دامن کمونیسم شوروی و چینی آغاز شد. برای ایالات متحده این امر در ارتباط با منزلت کشور بود. سه میلیون از ساکنین هندوچین کشته شدند اما آمریکا بالاخره مجبور به فرار مفتضحانه شد. همچنین به شکلی سرهم‌بندی شده از سوی جورج بوش، جنگ عراق می‌بایست رژیمی را تنبیه کند که همچون ایران «محور شرارت» بود. باز هم برای ایالات متحده پای منزلت در میان بود. قدرت به حکومت رسیده در بغداد به لطف سربازان آمریکایی، هرگز به اندازه امروز به تهران نزدیک نبوده است.
نشریه فرانسوی افزود، «من با همه جنگ‌ها مخالف نیستم اما در مقابل یک جنگ ابلهانه می‌ایستم»، این سخنان سناتور اوباما در سال 2002 بود که با دخالت نظامی کشور در عراق مخالف بود اما وقتی به ریاست جمهوری رسید، هم او بود که به «جنگ ابلهانه» در افغانستان شدت بخشید پیش از آنکه مجبور به عقب‌نشینی شود. در مورد سوریه، طرفداران دخالت نظامی از او می‌خواستند که به خود آید. او می‌بایست با استفاده از زور بدون اجازه شورای امنیت قوانین بین‌المللی را زیر پا بگذارد؛ به نظر کنگره اهمیت ندهد و پس از آنکه کاخ‌ سفید از آن نظر خواست در صورت مخالفت کنگره با دخالت نظامی آن را دور بزند؛ و بالاخره عملیات نظامی را با حمایت متحدینی بسیار اندک‌تر از «اتحاد کشورهای داوطلب» جورج بوش آغاز کند. از همه بدتر آنکه، رئیس‌جمهور ایالات متحده در شرایطی تن به این ماجراجویی می‌داد که اکثریت هم‌وطنانش با آن مخالف بودند و گروهی از آنان می‌پنداشتند که ارتش آمریکا در سوریه «نیروی هوایی القاعده» خواهد بود. بدین ترتیب اوباما تردید کرد و به نظر می‌رسد به این نتیجه رسید که حیثیت دولتش با عدم آغاز یک «جنگ ابلهانه» جدید در خاورمیانه هنوز برای مدتی بر جای باقی خواهد ماند.